«Ο ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΜΑΣ»
ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΡΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
Ι. ΝΑΟΥ ΑΓ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ
ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΤΕΥΧΟΣ 40ο ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2022
Οι Άγιοι Μικρασιάτες Νεομάρτυρες
Άγιοι Νεομάρτυρες, γνωστοί και άγνωστοι που μαρτύρησαν ή προέρχονταν
από τη Μικρά Ασία.
Ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης
Κορυφαίος μάρτυρας της Μικρασιατικής Καταστροφής ο άγιος
Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης.
Στην απροστάτευτη Σμύρνη, που όλοι οι στρατιωτικοί και πολιτικοί
παράγοντες την εγκαταλείπουν προστρέχει να βρει καταφύγιο όλος ο
άμαχος πληθυσμός της Μ. Ασίας. Ο μόνος που δεν την εγκαταλείπει είναι ο
Χρυσόστομος. Όταν ο αρχιεπίσκοπος των Καθολικών την υστάτη ώρα, στις
25 Αυγούστου, του εξασφαλίζει θέση επί αναχωρούντος ατμοπλοίου και τον
εξορκίζει να εγκαταλείψει την καταδικασμένη πόλη για να γλυτώσει από
την οργή των Τούρκων, ο Μητροπολίτης ατάραχος απαντά: «Παράδοσις του
ελληνικού κλήρου αλλά και χρέος του καλού ποιμένος είναι να παραμείνη
με το ποίμνιόν του».
Στις 27 Αυγούστου γίνεται η πρώτη εμφάνιση Τούρκων «τσετών»
(=ατάκτων) υπό τον Κιορ (=μονόφθαλμος) Μπεχλιβάν στη Σμύρνη.
Τρομοκρατία απλώνεται στην πόλη. Τα πλήθη συρρέουν στη Μητρόπολη.
Ο Χρυσόστομος, βοηθούμενος από τον αδελφό του Ευγένιο, κάνει ό,τι
μπορεί για να βοηθήσει. Την επομένη τελεί λειτουργία στην Αγία Φωτεινή.
Είναι κάτωχρος από τη νηστεία και την αγρύπνια. Όταν όμως βγαίνει στην
Ωραία Πύλη γονατίζει και προσεύχεται σαν ταπεινός λευίτης και εγείρεται
2
ως άγιος. Είναι το τελευταίο κήρυγμά του «Η Θεία Πρόνοια, λέγει,
δοκιμάζει την πίστιν μας και το θάρρος μας και την υπομονή μας την ώραν
αυτήν. Αλλ’ ο Θεός δεν εγκαταλείπει τους χριστιανούς. Εις τας τρικυμίας
αναφαίνεται ο καλός ναυτικός και εις τας δοκιμασίας ο καλός Χριστιανός.
Προσεύχεσθε και θα παρέλθη το ποτήριον τούτο. Θα ίδωμεν πάλιν καλάς
ημέρας και θα ευλογήσωμεν τον Θεόν. Θαρρείτε ως εμπρέπει εις καλούς
χριστιανούς».
Είχε τελειώσει η λειτουργία, όταν ένας υπαστυνόμος τον πληροφόρησε ότι
ο φρούραρχος τον ζητά στο φρουραρχείο. Γαλήνιος ο Χρυσόστομος
αποχαιρετά το πλήθος, και ανεχώρησε με τον «καβάση» (κλητήρα) του,
Θωμά Βούλτσιο. Από την κατάθεση του τελευταίου αποσπώμε τις πιο
έγκυρες πληροφορίες. Ο φρούραρχος δέχτηκε τον Χρυσόστομο, του
προσέφερε βυσσινάδα και του υπαγόρευσε μια διαταγή. Μ’ ένα αυτοκίνητο
που τους παρεχώρησαν Αμερικανοί αξιωματικοί επέστρεψαν στη
Μητρόπολη. Ο Μητροπολίτης αντέγραψε και κοινοποίησε στο λαό τη
διαταγή του φρουράρχου: να παραδοθούν τα όπλα και όλοι να μείνουν στα
σπίτια τους. Στις οκτώ το βράδυ ήλθε ο ίδιος αστυνόμος με δύο οπλισμένους
στρατιώτες. Για τα παρακάτω αφήνουμε να μιλήσει ο Θωμάς Βούλτσιος που
έμεινε επί είκοσι έτη κοντά στον Χρυσόστομο:
« Ήλθαν να πάρουν το δεσπότη πως τον ζητά ο νομάρχης, δεν είπαν το
όνομα, να πάη στο διοικητήριο με τρείς δημογέροντες. Επήραμε τον
Τσουρουκτζόγλου και τον Κλιμάνογλου και εμπήκαν οι τρείς και οι
αστυνομικοί στο αυτοκίνητο, για μένα δεν είχε θέσι και μού ‘πε ο δεσπότης
να περιμένω στη μητρόπολι. Στας δέκα το βράδυ ένας από τους στρατιώτες,
που ήλθαν το απόγευμα, έφερε μία κάρτα του δεσπότη για τον αδελφό του
Ευγένιο. Του έγραφε: «Αγαπητέ αδελφέ, Μας εκράτησαν απόψε εμέ ως
πρόεδρον της Μικρασιατικής αμύνης, τους άλλους ως μέλη. Μην
ανησυχήτε». Ο Ευγένιος άρχισε να κλαίη. Το άλλο πρωί, Κυριακή, στας 8
με στέλλει να μάθω για το δεσπότη. Ευρήκα το Ζαδέ της τραπέζης. Πριν
μισή ώρα συνάντησε τον υπαστυνόμο που είχε πάει τό δεσπότη. Αυτός του
είπε πως το δεσπότη τον χάλασαν, καθώς και τους δύο δημογέροντες. Έτσι
έγιναν. Ως την Τετάρτη που έφυγα δεν μπόρεσα να μάθω τίποτα άλλο».
Οι Τούρκοι «χάλασαν» και τον πιστό Ευγένιο. Τον κράτησαν φυλακή επί 6
μήνες και μετά τον απηγχόνισαν. Αλλα υπάρχει και μία μαρτυρία από το
3
φυλλάδιο που τύπωσε το 1925 (τρία χρόνια μετά την καταστροφή) ο
πολεμικός ανταποκριτής Κώστας Μισαηλίδης και το οποίο αναφέρεται στις
τελευταίες ημέρες της Σμύρνης. Οι πληροφορίες που δίνει για το μαρτύριο
του Χρυσοστόμου είναι συγκλονιστικές. Γράφει:«Λίγο πριν το μεσημέρι
της Κυριακής, έβγαλαν το Μητροπολίτη από το φρουραρχείο.
– Να οι δικαστές σου και οι τζελάτηδές σου (δήμιοι), του είπεν ο
φρούραρχος συνταγματάρχης Σαλήχ Ζακήμ Εφέντης. Και τον παρέδωσε
στον μαινόμενον όχλο που αποβραδύς ξημερώθηκε εκεί -βαλμένος, από τον
Νουρεδίν- να τον προσμένη.
Και ξεκινά το μαρτύριο.
Ο δρόμος απ’ την Πλατεία του Διοικητηρίου ως την πλατεία του Ικί Τσεσμέ
-Τούρκικη συνοικία της Σμύρνης- αγρίεψε από το μαρτύριο του νέου αυτού
Εθνομάρτυρα.Του έβγαλαν με ξιφολόγχη τα μάτια, του έκοψαν τ’ αυτιά και
τη γλώσσα. Τον έσυραν από τα γένεια και τα μαλλιά. Γύρω απ’ το σώμα του
έστησεν η απάνθρωπη, η αφάνταστα βάρβαρη τουρκική μανία τον πιο
φρικτό χορό. Δεν άφησαν τίποτε τοσκληρό και το εξευτελιστικό που να μην
το κάμουν στο αφανισμένο και μισοσκοτωμένο κορμί του Χρυσοστόμου. Κι
εσύρθηκεν έτσι, ως τους Ικί-Τσεσμέ, ο Μητροπολίτης Σμύρνης,
κατακομματιασμένος. Από το κορμί του, εκεί, το μεθυσμένο από κτηνωδία
πλήθος πήρε ένα κομμάτι της σάρκας του Χρυσοστόμου για φυλακτό
ματωμένο. Το κεφάλι του με βγαλμένα τα μάτια, κομμένα τ’ αυτιά και τη
γλώσσα, με τα γένεια ξερριζωμένα και μαύρο από το ξύλο, αιματοστάλαχτο
το έμπηξαν στην πατερίτσα του και η πομπή μαινόμενη από βλαστήμιες και
σαρκασμό, το περιέφερε στους Τουρκομαχαλάδες.
Οι δύο συναθλήσαντες στο μαρτύριο του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης
Μαζί με τον άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης μαρτύρησαν και δύο από τα πλέον
εξέχοντα πρόσωπα της Σμύρνης: ο Γεώργιος Κλημάνογλου δημογέροντας
της πόλης και ο Νικόλαος Τσουρουκτσόγλου νομικός, διδάκτωρ του
Πανεπιστημίου του Στρασβούργου και εκδότης της ελληνικής εφημερίδας
«Ημερησία» και της γαλλόφωνης εφημερίδας «La Reforme».
Τὴν ἑσπέρα τῆς 27ης Αὐγούστου (π.ἡ.) Τοῦρκος ἀρχιαστυνόμος, μὲ ἕξι
ἔνοπλους στρατιῶτες, διατάσσει τὸ Χρυσόστομο νὰ παρουσιαστεῖ, μὲ τοὺς
Δημογέροντες, στὸ στρατιωτικὸ διοικητὴ Νουρεντὶν πασά. Ἀπὸ τοὺς
4
Δημογέροντες, δυὸ μόνον ἀνευρέθηκαν ὁ Νικόλαος Τσουρουκτσόγλου καὶ
ὁ Γεώργιος Κλημάνογλου.
Προηγουμένως καὶ προτοῦ παραλάβει τοὺς τρεῖς, ὁ Τοῦρκος
ἀρχιαστυνόμος, ὁ Χρυσόστομος εἶχε ἀνοίξει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ διάβαζε, ἀπὸ
τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο τὸ κεφάλαιο τῆς προσαγωγῆς τοῦ Ἰησοῦ στὸν
Πιλᾶτο: «. . .Τότε οὖν ἔλαβεν ὁ Πιλάτος τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐμαστίγωσε, καὶ οἱ
στρατιῶται πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, ἐπέθηκαν τῇ κεφαλῇ αὐτοῦ
καὶ ἔδιδον εἰς αὐτὸν ραπίσματα...». Τὸ Εὐαγγέλιο, ἀνοιχτὸ στὴ σελίδα
αὐτή, βρέθηκε στὸ Μητροπολιτικὸ γραφεῖο τοῦ Χρυσοστόμου. Τὸ διέσωσε
ὁ πιστός του κλητήρας καὶ τὸ παρέδωκε στὸν ἀνεψιὸ τοῦ ἐθνομάρτυρα,
Χρυσόστομο Καβουνίδη. Σὲ ἄλλη σελίδα τοῦ Εὐαγγελίου ὑπάρχει
ἰδιόγραφη σημείωση τοῦ Χρυσοστόμου: «Συγχωρῶ ὅλους καὶ ζητῶ τὴν
συγχώρησιν ὅλων».
Ὁ Μητροπολίτης προσάγεται πρὸ τοῦ Νουρεντίν. Ὁ αἱμοβόρος στρατηγὸς
ἀφοῦ τον κατηγόρησε για την φιλελληνική του στάση και τις ενέργειές του
εναντίον του Τουρκικού έθνους, τὸν εξυβρίσε και τὸν ἀπεπεμψε, λέγοντας:
—Δὲν θὰ σὲ κρίνω ἐγώ. Θὰ σὲ κρίνει ὁ λαός μου.
Οδήγησαν τον Χρυσόστομο στην πλατεία Διοικητηρίου, μαζί με τον
Γεώργιο Κλιμάνογλου και τον Νικόλαο Τσουρουκτσόγλου, για να τους
παραδώσουν στα ἄγρια τουρκικὰ στίφη, ποὺ εἰδοποιημένα, εἶχαν
κατακλύσει τὴν πλατεῖα. Ο Νουρεντίν έδωσε μάλιστα εντολή να
εκτελεστούν οι δύο δημογέροντες.
Καὶ τότε ὅπως πλατειὰ καὶ φουρτουνιασμένη θάλασσα σκεπάζει καὶ
καταποντίζει ἀνερμάτιστο καράβι, ἔτσι κι ὁ Χρυσόστομος καταποντίζεται
ἀνάμεσα στὸ λυσσαλέο ἐχθρικὸ ὄχλο.
Τὴν ἴδια ὥρα μαρτυροῦσαν κι οἱ δυὸ Δημογέροντες Τσουρουκτσόγλου καὶ
Κλημάνογλου. Ο Γεώργιος Κλημάνογλου απαγχονίσθηκε από τον
μαινόμενο όχλο. Ο Νικόλαος Τσουρούκτσογλου μαρτύρησε δεμένος από τα
πόδια σε ένα αυτοκίνητο, καθώς τον περιέφεραν στο κέντρο της Σμύρνης,
ενώ το κεφάλι του συρόταν στα λιθόστρωτα καλντερίμια.
Από τη μαρτυρία του πολεμικού ανταποκριτή Κώστα Μισαηλίδη (σε
φυλλάδιο που τύπωσε το 1925) διασώζεται το περιστατικό:
Σε μια από τις αίθουσες του δικαστηρίου, είχαν συγκεντρωθεί άνθρωποι του
υποκόσμου, χαμάληδες και τουρκικά κακοποιά στοιχεία προκειμένου να τον
5
δικάσουν. Μόλις εμφανίστηκε αγέρωχος ο Ιεράρχης, αυτοί άρχισαν να τον
προπηλακίζουν, να του τραβούν τα γένια και τα ράσα και να τον φτύνουν.
Ενστικτωδώς οι Σμυρνιοί δημογέροντες προσπάθησαν να προστατεύσουν
τον Ιεράρχη τους, αλλά οι Τούρκοι τους έδεσαν προκειμένου να
παρακολουθήσουν το μαρτύριο του θρησκευτικού τους ηγέτη.
Το λαϊκό δικαστήριο των εγκληματιών έβγαλε την απόφαση που ήταν: «Να
σταυρωθεί... Να σταυρωθεί όπως ο Χριστός τους».
Ο Νουρεντίν διέταξε τον έφεδρο Λοχαγό του τουρκικού στρατού Ρουστέν
Μπέη Βάσιτς να εκτελέσει την απόφαση του λαϊκού δικαστηρίου. Ο Βάσιτς
κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Διοικητηρίου μαζί με τους τρεις
μελλοθανάτους, τον Χρυσόστομο και τους δημογέροντες, δεν προλαβαίνει
να βγει στο προαύλιο γιατί ξεπροβάλλει φρενιασμένος ο Νουρεντίν στο
κεφαλόσκαλο και τραβώντας το περίστροφό του πυροβολεί τον
Χρυσόστομο. Ήταν τέτοια η λύσσα του που το χέρι του έτρεμε από την οργή
και αντί να πλήξει τον Χρυσόστομο τραυμάτισε θανάσιμα τον δημογέροντα
Κλιμάνογλου. Με τον πυροβολισμό και την έξοδο του Χρυσοστόμου στο
προαύλιο το πλήθος ορμά και ξεκινά το μαρτύριο του αγίου Ιεράρχη.Λίγο
πριν το τέλος, ένας από τους Τούρκους, αναγνωρίζοντας σε μια κίνηση του
Μητροπολίτου το σημείο του σταυρού –διότι, ναι, όσο απίστευτο και αν
φαίνεται, ευλογούσε τους διώκτες του, πιστός στις ευαγγελικές επιταγές–
εξαγριώθηκε και του έκοψε και τα δύο του χέρια.
Αγιος Προκοπιος Μητροπολιτης Ικονιου, Αγιος Γρηγοριος Μητροπολιτης
Κυδωνιων, Αγιος Αμβροσιος Μητροπολιτης Μοσχονησιων, Αγιος
Ευθυμιος Μητροπολιτης Ζηλων. Οι άγιοι επίσκοποι που μαρτύρησαν κατά
τους διωγμούς των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Ο Προκόπιος Λαζαρίδης γεννήθηκε στα Τύανα της Καππαδοκίας το 1859.
Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και διακόνησε στις
Μητροπόλεις Νικαίας και Νικομηδείας. Διετέλεσε επίσκοπος Αμφιπόλεως
(1894-1899) και εγκατεστάθη στην αρχιεπισκοπή Κωνσταντινουπόλεως
υπηρετώντας στην συνοικία Βλάγκας-Υψωμαθείων. Το 1898 εστάλη ως
πατριαρχικός έξαρχος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Μακεδονία και
ειδικώς στις ιερές μονές Αγίας Αναστασίας Βασιλικών Χαλκιδικής και
Θεοτόκου Εικοσιφοινίσσης Παγγαίου, προκειμένου να φέρει την ειρήνευση
στις εκεί μοναστικές αδελφότητες. Διετέλεσε αρχιδιάκονος της
6
Μητρόπολης Μελενίκου (στη Μακεδονία) καθώς και ιεροκήρυκας.
Συνέβαλε στη μεταρρύθμιση του παλαιού Κανονισμού της Ελληνικής
Κοινότητας του Μελενίκου. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα να
παύσουν οι κομματικές έριδες μεταξύ των Ελλήνων και να αναπτυχθεί εκ
νέου πνεύμα συνεργασίας και ενότητας. Επίσης, η ενεργοποίηση του
Προκοπίου Λαζαρίδη ως ιεροκήρυκα της μητρόπολης Mελενίκου,
ικανοποίησε τον χριστιανικό πληθυσμό της περιοχής, που είχε στερηθεί για
πολλά χρόνια το κήρυγμα.
Έπειτα, διετέλεσε Μητροπολίτης Δυρραχίου (1988-1906) και Φιλαδελφείας
(1906-1911). Το 1911 εξελέγη Μητροπολίτης Ικονίου όπου ανέπτυξε
πολύπτυχη δράση σε ποιμαντικό, εθνικό και εκπαιδευτικό επίπεδο.
Συνέστησε νέες ελληνικές κοινότητες, ίδρυσε πολλά σχολεία και ανήγειρε
ναούς. Προασπιζόμενος την ορθή χριστιανική πίστη, πρωτοστάτησε στην
αναχαίτιση της προσπάθειας των Νεότουρκων να οργανώσουν τουρκο-
ορθόδοξη «Εκκλησία», ανεξάρτητη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η
οποία χρησιμοποιούσε αποκλειστικά την τουρκική γλώσσα προς
παραπλάνηση των πιστών. Για το σκοπό αυτό πίεζαν ιερείς να
προσχωρήσουν σε αυτό το ”εκκλησιαστικό” μόρφωμα, το δε χριστιανικό
ποίμνιο προσπαθούσαν να το παραπλανήσουν ή να το προσεταιρίσουν με τη
βία. Ιδιαίτερα στην ευρύτερη εκείνη περιοχή της Ανατολίας – στα βάθη της
Μικράς Ασίας – είχαν εγκλωβίσει τους ορθοδόξους και τους υπέβαλλαν σε
φοβερές κακώσεις ώστε να αποσκιρτήσουν από το Οικουμενικό
Πατριαρχείο. Αλλά απέτυχαν διότι οι χριστιανοί κατέστησαν τις δόλιες
μεθοδεύσεις τους θνησιγενείς και το μόρφωμά τους ατροφικό,
παραμένοντας σταθεροί στην ορθή πίστη έως και του μαρτυρίου. Για τον
λόγο αυτό ο Μουσταφά Κεμάλ διέταξε την εξορία του από το Ικόνιο. Στις
20 Σεπτεμβρίου 1920, ο Προκόπιος, μαζί με τον επίσκοπο των Αρμενίων
και πάνω από 200 ντόπιους μουσουλμάνους προύχοντες, φυλακίστηκε με
την κατηγορία ότι είχε δήθεν υποστηρίξει το αντικεμαλικό κίνημα του
Μεχμέτ Ντελημπάς στο Ικόνιο. Ο Προκόπιος ακολούθως εξορίστηκε στο
Ερζερούμ από τον Οκτώβριο του 1920 έως τον Μάιο του 1922. Μετά από
τις αφόρητες ψυχικές και σωματικές ταλαιπωρίες στις οποίες είχε
υποβληθεί, παρέδωσε την ψυχή του απομονωμένος στη Μονή Τιμίου
Προδρόμου στο Ζιντζίντερε κοντά στην Καισάρεια, στις 20 Απριλίου 1923.
7
Ιερεύς Μελέτιος του ναού της Ευαγγελιστρίας, σταυρώθηκε στον κορμό
ενός πεύκου.
Ιεροδιάκονος Γρηγόριος του Μητροπολιτικού Ναού Αγίας Άννης στο
Κορδελιό, εκάη ζωντανός.
Ιερομάρτυς πατήρ Γεώργιος Καρασταμάτης από την Αγία Παρασκευή της
Κρήνης (Τσεσμές), έγγαμος υπέργηρος κληρικός, εφημέριος του
Ιερού Ναού Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, βρίσκει μαρτυρικό θάνατο
από τους Τούρκους Τσέτες που εισέβαλαν στο ναό την ώρα της τέλεσης της
Θείας Λειτουργίας. Ο ιερομάρτυρας βρέθηκε κείμενος στην Ωραία Πύλη με
ανοιγμένο το κρανίο.
Γρηγόριος Μητροπολίτης Κυδωνιών, τον έθαψαν ζωντανό και μαζί του ένα
πλήθος κληρικών και λαϊκών της περιοχής του.
Αμβρόσιος Μητροπολίτης Μοσχονησίων, του πετάλωσαν τα πόδια και τον
κατατεμάχισαν. Μαζί του 11 ιερείς και 2 αγνώστων στοιχείων μοναχούς
τους έσφαξαν άγρια.
Ευθύμιος επίσκοπος Ζήλων, από τα Παράκοιλα της Καλλονής Λέσβου,
πέθανε στη φυλακή μετά από βασανιστήρια.
»...γυναίκες πολλές, μια σειρά ατελείωτη από το μπουλούκι που ερχόνταν
από το Κορδελιό, σπρώχνοντας η μία την άλλη και σκύφτοντας, τραβούσαν
κατά τους ψηλούς βράχους, εκεί στα Πετρωτά. Ώσπου να καλοκαταλάβεις,
πηδούσαν και χάνονταν μέσα στη θάλασσα. Πολλές κρατούσαν αγκαλιά και
τα μωράκια τους. Πλάι τους, πάνω από τα κεφάλια τους, ήταν οι Τσέτες,
έτοιμοι να τις ντροπιάσουν, και ήθελαν να γλυτώσουν από τα χέρια τους, να
πέσουν όσο πιο γρήγορα γινόταν στο γκρεμό, να χαθούνε. Η εικόνα αυτή
ύστερα από τόσα χρόνια ούτε έσβησε, ούτε θα σβήσει από τη μνήμη μου,
όσο ζω.» (μαρτυρία Αλέξη Αλεξίου που έφτασε πρόσφυγας στην Ελλάδα το
‘22 εκδοθείσα στον Τόμο Α’, Έξοδος – Μαρτυρίες από τις επαρχίες των
Δυτικών παραλίων της Μικρασίας, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών,
Αθήνα 1980).
Ο έμπορος Κοσμάς Τουμανόγλου, εξ Ικονίου, μαρτύρησε από Τούρκους
(πιθανώς από άτακτους Τσέτες) προ της Μικρασιατικής Καταστροφής,
ξημερώματα, διερχόμενος τα πέριξ χωριά του Ικονίου με το γαϊδουράκι του
όπου πωλούσε προϊόντα. Δεν βρέθηκε ποτέ το λείψανό του και το
8
γαϊδουράκι επέστρεψε μόνο του την επόμενη ημέρα πίσω στην πόλη του
Ικονίου μαρτυρώντας το μαρτύριο...
Ο πατήρ Ξενοφών Ραπτάκης, εφημέριος της πόλεως Αϊδινίου, μαρτύρησε
από τους Τούρκους μπροστά στα παιδιά του.
Στά Βουρλά όπου ζούσαν 35.000 Ρωμιοί, μερικοί νέοι αντιστάθηκαν μέ τά
όπλα πού πήραν από τούς στρατιώτες μας πού έτρεχαν στά Αλάτσατα καί
απο εκεί στόν Τσεσμέ. Ολοι σχεδόν οι άντρες κατακρεουργήθηκαν. Οι
Τούρκοι έκαψαν τήν πόλη ολοσχερώς καί ξέσπασαν τή μανία τους πάνω στά
γυναικόπαιδα. Πολλές Βουρλιώτισσες έπεφταν στά πηγάδια ή από τά
μπαλκόνια των σπιτιών τους σέ ένα νέο χορό του Ζαλόγγου. Σύμφωνα μέ
τή μαρτυρία του Ιωάννη Μιχαηλίδη στό μεγάλο πηγάδι πού υπήρχε στό
κήπο του σπιτιού του, ρίχτηκαν η αδελφή του η Αργυρώ, δύο ξαδέλφες του,
η υπηρέτρια Γλυκερία ενώ άλλη αδελφή του λούστηκε μέ πετρέλαιο καί
αυτοπυρπολήθηκε. Στή Μαρία Τόπογλου πού αρνήθηκε νά πάει μέ Τούρκο,
της έκοψαν πρώτα τά δάκτυλα, μετά τή μύτη καί τέλος τούς μαστούς. Τόν
αρχιμανδρίτη Νεόφυτο τόν πετάλωσαν, ενώ τόν Α. Μυτιληνιό τόν
τύφλωσαν. Στά τσιγκέλια των κρεοπωλείων κρέμονταν ανθρώπινα κορμιά.
Στό Αξάρι (πόλη με πάνω από 10.000 Ρωμιούς κατοίκους), μέ τήν είσοδό
του ο τουρκικός στρατός κατέγραψε τούς άρρενες, περίπου 7.000, γιά νά
τούς οδηγήσει σέ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αντί γιά τά στρατόπεδα τούς
οδήγησαν σέ μία χαράδρα στό Κιρτίκ Ντερέ όπου τούς κατέσφαξαν. Οσες
γυναίκες δέν ήθελαν νά δωθούν στούς Τούρκους αυτοκτόνησαν. Σύμφωνα
με τήν Στέλλα Επιφανείου – Πετράκη, η Ερασμία Κάρπου έπεσε από τό
μπαλκόνι του σπιτιού της μαζί μέ τό παιδί της, οι τρείς αδελφές Στάμου καί
η Ευθαλία Κασάμπογλου ήπιαν δηλητήριο, οι αδελφές Παναβόγλου
κρεμάστηκαν, η Δέσποινα καί Σοφία Βουτσαόγλου έπεσαν σέ γκρεμό, η
Στυλιανή Λουΐζου έπεσε μέ τά παιδιά της σέ πηγάδι.
Ο Ισαάκ Γιαβρόγλου τον οποίον οι Τούρκοι απαγχόνισαν έξω από το
Δημαρχείο της Καισαρείας. Ο Νικόλαος Μπουτζαλής που μαζί με άλλους 6
Σμυρναίους σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους στο κατώφλι του σπιτιού
του.
Οι νέοι Ιερομάρτυρες Αρκάδιος και Γαβριήλ οι Ιβηρίτες († 11/09/1922): Ο
Αρκάδιος γεννήθηκε το 1893 στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας. Προσήλθε στη
μονή Ιβήρων το 1912 κι εκάρη μοναχός σε αυτή το 1914. Το ίδιο έτος
9
χειροτονήθηκε και διάκονος. Το 1916 μαθήτευσε στην Αθωνιάδα Σχολή.
Κατά το μοναχολόγιο της μονής «εφονεύθη μαρτυρικώς εν Κυδωνίαις υπό
των Τούρκων κατά την υποχώρησιν των Ελλήνων εκ Μικράς Ασίας το
1922». Ο Γαβριήλ γεννήθηκε στη Μπέροβα (σήμερα Βερτίσκος του
Λαγκαδά) το 1886. Προσήλθε στην Ιερά Μονή Ιβήρων το 1904. Εκάρη
μοναχός το 1907 και κατόπιν χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος.
Είχε το ίδιο τέλος με τον παραδελφό του Αρκάδιο, την ίδια ημερομηνία. Η
μνήμη τους τιμάται μαζί με όλους τους Μικρασιάτες Νεομάρτυρες Την
Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.
Ο ιερομάρτυς Ευμένιος ο Βατοπεδινός (κατά κόσμον Ελευθέριος Σακαλής):
γεννήθηκε στο Υψηλομέτωπο Λέσβου το 1983. Προσήλθε στην Μονή
Βατοπεδίου το 1910 και το 1912 εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε
Διάκονος. Το 1923 »κατακρεουργηθείς υπό των Τούρκων εν Μικρασία»,
κατά το λακωνικό Βατοπεδινό Μοναχολόγιο, έστεψε τους μοναχικούς
αγώνες με το μαρτύριο του αίματος.
Ο νέος οσιομάρτυς Νεκτάριος Αγιαννανίτης ο εκ Βρυούλων Μικράς Ασίας:
μόνασε διαδοχικά στην Καλύβη της Χρίστου Γεννήσεως της σκήτης της
Αγίας Άννης, κατόπιν στην Καλύβη των Αρχαγγέλων και στην Καλύβη του
Τιμίου Προδρόμου. Ήταν πολύ ελεήμων και έδιδε ελεημοσύνην εις τους
ερημίτας και τους αδελφούς τους υποδούλους εις τους Τούρκους. Θέλησε
ο Γέροντας Νεκτάριος μαζί με έναν άλλο Αγιαννανίτη Γέροντα να πάνε
στην πατρίδα τους, τα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Στη Σμύρνη όμως είχαν
οι Τούρκοι συγκεντρώσει πολλούς κληρικούς και μοναχούς σε ένα ρέμα
προς σφαγή. Όλοι με φόβο περίμεναν τον θάνατο και μόνο ο Γέροντας
Νεκτάριος τους παρηγορούσε: «Αδελφοί, ημείς αφήσαμε τον κόσμο από
μικρά παιδιά διά τον Χριστόν και τώρα όπου οικονόμησεν η αγαθότης Του
να αποθάνωμεν με μαρτυρικόν τέλος φοβούμεθα; Ό,τι έχομεν σφάλλει να
εξομολογηθούμε διά να φύγη από επάνω μας ο φόβος του θανάτου».
Υπάκουοι όλοι στα λόγια του, εξομολογήθηκαν, πήραν θάρρος και είχαν
μαρτυρικό τέλος. Μόνο ένας διάκονος σώθηκε και διηγήθηκε το γεγονός
στον παπα-Χρύσανθο, ο οποίος καταλήγει: «Βλέπετε τί κάμνει, η
ελεημοσύνη; Επειδή είχε εις μέγαν βαθμόν την ελεημοσύνην ο Γερο-
Νεκτάριος, εις το τέλος του η πρώτη αυτή θυγατέρα του Θεού, η
ελεημοσύνη, τον εβοήθησε να αψηφήση και αυτόν τον θάνατον και να
10
μαρτυρήση διά τον Χριστόν». Κατά πληροφορίες μαρτύρησε λίγο έξω από
το Αϊβαλί.
Ἔχουν καταγραφεῖ τά φρικώδη μαρτύρια στόν Βουτζᾶ τριῶν ἐκ τῶν
ἐπιφανεστέρων κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σμύρνης.
Τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Ἀρχιμανδρίτου Ἰακώβου Ἀρχατζικάκη «ὃν
οἱ Τοῦρκοι προσέδεσαν ἐπὶ στασιδίου τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου
καὶ καρφώσαντες διὰ λεπτῶν ἥλων ἐπὶ τοῦ μετώπου του ἡμισέληνον ἐκ
λευκοσιδήρου, ἀφῆκαν καὶ ἀπέθανεν ἐκ τῶν φρικτῶν ἀλγηδόνων».
Τοῦ Προϊσταμένου τῆς κάτω συνοικίας τῆς Σμύρνης
Ἀρχιμανδρίτου Ἀθανασίου Νικολόπουλου «ὃν ἐπετάλωσαν εἰς τοὺς πόδας
καὶ τὸ στῆθος».
Τοῦ Προϊσταμένου τῆς Ἁγίας Τριάδος, Οἰκονόμου Μιχαήλ Κυριακοπούλου
«ὃν ἀπογυμνώσας (Τοῦρκος ἀξιωματικός) τελείως προσέδεσεν ἀπὸ τοῦ
λαιμοῦ διὰ σχοινίου εἰς τὴν οὐρὰν τοῦ ἵππου του καὶ καλπάζων ἔσυρεν πρὸς
τὸ Κορδελιό. Ἀμερικανὸς ναύτης ἐκ τῶν φρουρούντων τὴν ἀποθήκην τῶν
πετρελαίων τῆς Standard Oil Cy τοσοῦτον ἐξωργίσθη ὥστε ἐπυροβόλησε
καὶ ἐφόνευσε τὸν ἀξιωματικόν, καὶ ἀπαλλάξας τὸν ἀτυχῆ ἱερέα ἐπεβίβασεν
ἐπὶ ἀμερικανικοῦ πλοίου καὶ ἔστειλεν αὐτὸν εἰς Ἀθήνας» (Μητροπολίτου
Ἐφέσου, Χρυσοστόμου Χατζησταύρου. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης
Ἑλλάδος, Οἱ κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ἐκπαιδεύσεως τῆς Μικρᾶς Ἀσίας
τελευταῖοι διωγμοί τῶν Τούρκων, ἐκδ. Ἱ.Μ. Καισαριανῆς, Καισαριανή 2010
σ. 30).
Στίς 15 Σεπτεμβρίου 1922 σφαγιάσθηκε στήν ὁμαδική σφαγή τῶν ἐκ
Μοσχονησίων Χριστιανῶν ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰωάννης Εὐστρατίου,
καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας τῆς Ἱερᾶς Ἐκκλησιαστικῆς
Σχολῆς τῆς Χάλκης. Στίς 30 Σεπτεμβρίου 1922 σφαγιάσθηκαν ὅλοι οἱ Ἱερεῖς
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυδωνιῶν.
Σύμφωνα με την έκθεση του Μητροπολίτου Ἐφέσου: «Τό Κεμαλικὸν
κίνημα, τοῦ ὁποίου πρωτεργάται ὑπῆρξαν τὰ μᾶλλον φανατικὰ καὶ βάρβαρα
στοιχεῖα τοῦ Τουρκικοῦ κράτους, εὐθὺς ἅμα τῇ ἐμφανίσει αὐτοῦ, κηρύξαν
ἀπηνῆ διωγμὸν κατὰ παντὸς Χριστιανικοῦ, ὑπερέβαλεν εἰς ἀγριότητα τὴν
ἀπὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως Τουρκικὴν κατὰ τῶν
Χριστιανῶν πολιτικήν.
11
Ἐνῷ δηλαδὴ κατὰ τοὺς μακροὺς αἰῶνας, καθ’ οὓς ἐκυριάρχησεν ἡ
Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἐπὶ τῶν Χριστιανῶν τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀσίας,
παρ’ ὅλον τὸν μετὰ φανατισμοῦ κατὰ τῶν Χριστιανῶν πόλεμον καὶ τὰς
συχνὰς κατὰ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ πιέσεις καὶ πολλάκις τοὺς φόνους
αὐτῶν, τὸ Χριστιανικὸν στοιχεῖον ἀπήλαυε ποιᾶς τινος προστασίας καὶ τὰ
λεγόμενα προνόμια τῶν Χριστιανῶν ἐξησφάλιζόν πως τὴν ἐλευθέραν
ἐξάσκησιν τῶν θρησκευτικῶν των καθηκόντων καὶ καθίστατο οὕτω δυνατὴ
ἡ διατήρησις καὶ ἡ πνευματικὴ ἔτι πρόοδος καὶ ἡ ἐν τῷ πολιτισμῷ ἀνάπτυξις
αὐτῶν, τὸ Κεμαλικὸν καθεστὼς ἀνατρέψαν βιαίως τὴν ἐπὶ μακραίωνος
ἱστορίας καὶ ἐπὶ ἐπισήμων πράξεων καὶ συνθηκῶν βασιζομένην ταύτην
τάξιν τῶν θρησκευτικῶν ἐν Τουρκίᾳ πραγμάτων, ὡς σκοπὸν αὐτοῦ ἔταξε
τὴν τελείαν ἐκρίζωσιν τῶν Χριστιανῶν ἐκ τοῦ Τουρκικοῦ κράτους.
Πλὴν τῆς σατανικῆς αὐτοῦ ἐφευρέσεως νὰ ἀνακηρύξῃ τοὺς τουρκοφώνους
Χριστιανοὺς ὡς ἐκχριστιανισθέντας Τούρκους, ἵνα ἀπολύτως καὶ
ἀνενοχλήτως ἀφανίση αὐτούς, χωρὶς νὰ δεσμεύηται ἐκ τῶν προτέρων
προστατευτικῶν δι’ αὐτοὺς νόμων, ἐπεδόθη καὶ εἰς σφαγὰς κατ’ αὐτῶν,
ἐπωφελούμενον τοῦ ἀποκλεισμοῦ, ὃν μετὰ πάσης αὐστηρότητος ἐτήρει, ἵνα
μὴ ὁ ἔξω κόσμος μανθάνη τὰ διαπραττόμενα.
Καὶ τί μὲν ὑπέστησαν ἐν τῇ Κεμαλοκρατουμένῃ Μικρᾷ Ἀσίᾳ οἱ Χριστιανοί,
ἐκτοπισθέντες, ληστευθέντες, ἀτιμασθέντες, σφαγέντες εἶνε σχεδὸν γνωστὰ
τοῖς πᾶσιν.
Εἶνε ὅμως εἰσέτι ἄγνωστα ἐπακριβῶς τὰ κατὰ τοῦ κλήρου διενεργηθέντα
καὶ μόνον γνωρίζομεν ὅτι ἐλάχιστοι κληρικοί, περὶ ὦν ἐγνώριζον καλῶς ὅτι
δὲν εἶχον ἀνεπτυγμένην τὴν ἱερατικὴν καὶ τὴν χριστιανικὴν συνείδησιν,
διασώζονται.
Γνωρίζομεν ὅτι Μητροπολῖται καὶ Ἐπίσκοποι ὡς ὁ Ἰκονίου Προκόπιος, ὁ
Ζήλων Εὐθύμιος, ὁ Σεβαστείας Γερβάσιος, ὁ Πατάρων Μελέτιος, ὁ
Ῥοδουπόλεως Κύριλλος, ὁ πρώην Ῥοδουπόλεως Λεόντιος, οἱ ἀρχιμανδρῖται
Ματθίας ἀρχιερατικός ἐπίτροπος ἐν Ναζλῇ, Χρυσόστομος ἀρχιερατικός
ἐπίτροπος ἐν Δενιζλῇ, Λεόντιος ἀρχιερατικός ἐπίτροπος ἐν Μυλάσσοις, οἱ
ἀρχιδιάκονοι Ἰωακεὶμ Γούναρης, Ξενοφῶν Ῥαπτάκης, ὁ ἱερὸς κλῆρος ἐν
γένει τῶν ἐπαρχιῶν Ἀνέων, Ἡλιουπόλεως, Πισιδίας, Ἰκονίου, Καισαρείας,
Νεοκαισαρείας, Χαλδείας, Τραπεζοῦντος, Κολωνίας καὶ τῶν λοιπῶν
Κεμαλοκρατουμένων ἐπαρχιῶν ἄλλοι μὲν ἐφονεύθησαν, βασανισθέντες
12
ἀγρίως, ἄλλοι δὲ ἀπομακρυνθέντες βιαίως ἐκ τῶν ποιμνίων των ἀπέθανον
ἐν ταῖς φυλακαῖς καὶ τῇ ἐξορίᾳ καὶ ἄλλοι βασανίζονται εἰσέτι ἐξόριστοι εἰς
τὰ βάθη τῆς Ἀνατολῆς, στερούμενοι περιθάλψεως καὶ βοηθείας.
Τὰς τοιαύτας κατὰ τοῦ κλήρου βαρβάρους καὶ ἀπανθρώπους πράξεις
συνεχίζων καὶ ὁ εἰς Σμύρνην εἰσελάσας Κεμαλικὸς στρατός, ἔχων πρὸς
τοῦτο συνεργοὺς ὁμοφρονοῦντας πολίτας, ἀπὸ πολλοῦ μυστικῶς πρὸς τοῦτο
ὀργανωθέντας, πρὶν ἢ ἀποβλέψη εἰς τὴν ἐξασφάλισιν τῆς θέσεως αὐτοῦ ἐν
Σμύρνῃ καὶ τῆς ἐν αὐτῇ τάξεως, ἔστρεψε τὴν προσοχὴν αὐτοῦ κατὰ τοῦ
ἱεροῦ χριστιανικοῦ κλήρου.
Πλὴν τοῦ ἐν Σμύρνῃ ὑπάρχοντος κλήρου, λόγῳ τῆς ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ
στρατοῦ ἐκκενώσεως τῆς ἐνδοχώρας, εἶχε καταφύγει ἅπας ὁ ἱ. κλῆρος τῶν
ἐπαρχιῶν Ἐφέσου, Φιλαδελφείας, καὶ Ἡλιουπόλεως, ἀνερχόμενοι εἰς 252
ἱερεῖς καὶ ἱεροδιακόνους καὶ εἰς δύο Μητροπολίτας Ἐφέσου καὶ Σμύρνης.
Πάντες οὗτοι ἐπὶ κεφαλῆς τῶν ἐπίσης εἰς Σμύρνην συγκεντρωθέντων
ποιμνίων των, κατεγίνοντο πρὸς περίθαλψιν τῆς δυστυχίας αὐτῶν,
καταφυγόντων εἰς τὴν πόλιν ταύτην ἐν ἐλεεινῇ καταστάσει.
Ὁ πρῶτος ἅμα τῇ καταλήψει διορισθεὶς Κεμαλικὸς φρούραρχος
συνταγματάρχης Σαλὶχ Ζεκῆ διέσπειρε τὰ ὄργανα αὐτοῦ, ὀλίγους
στρατιώτας καὶ πλείστους πολίτας, μυστικῶς ἀπὸ πολλῶν ἡμερῶν ἐπὶ τούτῳ
ὀργανωθέντας, ἵνα χρησιμεύσωσιν ὡς διῶκται καὶ φονεῖς τῶν Χριστιανῶν
καὶ διαρπάζωσι τὰς περιουσίας αὐτῶν καὶ εἰσελάσαντες οὗτοι εἰς τὰς
ἀποκέντρους κατὰ πρῶτον συνοικίας καὶ τὰ περίχωρα καὶ προάστια πλὴν
τῶν ἄλλων κακουργημάτων, ἅτινα διέπραξαν καὶ περὶ ὦν λεπτομερῶς
ἀναφέρει ἡ παροῦσα ἔκθεσις, συστηματικῶς κατεδίωξαν καὶ τὸν κλῆρον.
Καὶ πρῶτον μέν, ἀποσπῶντες αὐτοὺς ἀπὸ τῶν ἐκκλησιῶν καὶ τῶν
προσφυγικῶν καταυλισμῶν, ἐξηυτέλιζον καὶ ἀνηλεῶς ἐβασάνιζον ὑπ’ αὐτὰ
τὰ ὄμματα τῶν ὁλοφυρομένων Χριστιανῶν, ὡς συνέβη ἐν Σεϊδίκιοϊ,
Κουκλουτζᾷ, Βαϊρακλῇ, ἁγίᾳ Τριάδι, Κορδελιῷ, Παπᾶ Σκάλᾳ, Τομάζῳ,
Καρατασίῳ, Καραντίνᾳ, Γκιόζ-Τεπέ, Κοκάργιαλη, Τρία Πηγάδια, ἁγίῳ
Βουκόλῳ, ἁγίῳ Κωνσταντίνῳ, ἁγίᾳ Ἄννῃ, Λυγαριᾷ, Μερσινλῇ, Δαραγάτς
κ.λπ., εἶτα δὲ ἀπήγαγον ὅσους ἐξ αὐτῶν ἠδυνήθησαν εἰς τὰς φυλακάς, ὡς
τὸν ἀρχιμ. Θεόφιλον Πετσομᾶνον ἀρχιερ. ἐπίτροπον Θείρων, τὸν ἀρχιμ.
Διονύσιον Χαρβαλιᾶν ἀρχιερ. ἐπίτροπον Σιβρισαρίου, τὸν ἱεροδιάκονον
Κωνστάντιον Βρεκούσην, τὸν ἀρχιμ. Ἄνθιμον Τσακιράκην ἀρχιερ.
13
ἐπίτροπον Μαγνησίας, τὸν παπᾶ Ἐμμανουὴλ ἐφημέριον Τζιμόβαση, καὶ
ἄλλους πολλούς, καὶ ἐκεῖ κρατήσαντες αὐτοὺς ἐβασάνιζον ἐπὶ διαφόροις
προφάσεσι, ἅς ἐδημιούργουν σμήνη ψευδομαρτύρων, παρακολουθούντων
ἑκάστην ὁμάδα κακούργων.
Οὕτω δὲ γέροντες σεβάσμιοι, ἀνεπίληπτοι τοῦ ὑψίστου λειτουργοί, ἀφοῦ
ἀνηλεῶς ἐδάρησαν, εἶδον νὰ ἀποσπῶνται βιαίως αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς καὶ
τοῦ γενείου των, καὶ ἐν τοιαύτῃ κατα στάσει ῥιπτόμενοι εἰς τὰς φυλακὰς
πολλοὶ ἐξ αὐτῶν ἐφονεύθησαν, καὶ ἄλλοι ἠτιμάσθησαν, ὡς ὁ ἱεροδιάκονος
Κωνστάντιος Βρεκούσης, οἱ ἀρχιμ. Θεόφιλος Πετσομᾶνος καὶ Ἄνθιμος
Τσακιράκης κ.λπ...
(Συνεχίζεται)
Πηγή: https://mikrasiatwn.wordpress.com/
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ
ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ
Οἱ Χριστιανικές καταβολές τῆς Μικρασιατικῆς γῆς ἀποδεικνύονται
ἀπό τά ὀνόματα τῶν 7 Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰωάννου
(Ἔφεσος, Σμύρνη, Πέργαμος, Λαοδικεία, Σάρδεις, Φιλαδέλφεια,
Θυάτειρα) καί ἀπό τήν ἵδρυση χριστιανικῶν κοινοτήτων ἀπό τόν ἴδιο
τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Μεγάλες Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἔλαβαν χώρα
στήν Μικρασιατική γῆ καί συγκεκριμένα τό 325 μ.Χ. στή Νίκαια, τό
451 μ.Χ. στήν Χαλκηδόνα.
Τήν γῆ αὐτή ἁγίασαν μέ τό αἷμα τους ἤ μέ τόν ὁσιακό βίο τους καί
τήν διδασκαλία τους μεγάλες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Ἤδη ἀπό τόν 2ο μ.Χ. αἰῶνα ἡ ἑλληνοκατοικημένη Μικρά Ἀσία
γίνεται τόπος μαρτυρίου γιά πολλούς Χριστιανούς, πού κατεδιώκοντο
ἀπό τήν εἰδωλολατρική Ρωμαϊκή ἐξουσία. Κορυφαῖος μεταξύ αὐτῶν
ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, Ἐπίσκοπος Σμύρνης, τοῦ ὁποίου τό μαρτύριο
τοποθετεῖται μεταξύ τοῦ 156 μ.Χ. καί τοῦ 168 μ.Χ. Ἀπό τόν 3ο Τόμο
τῆς Βιβλιοθήκης Ἑλλήνων Πατέρων καί Ἐκκλησιαστικῶν
14
Συγγραφέων (ΒΕΠΕΣ) καταγράφουμε τίς τελευταῖες στιγμές του:
Ὄχλος ἀντιχρίστων ὠρύεται τήν ὥρα, πού δικάζει τόν Ἅγιο ὁ
Ἀνθύπατος Στάτιος Κοδρᾶτος. Ζητοῦν τήν θανάτωση τοῦ
Πολυκάρπου.
Τήν στιγμή ἐκείνη φωνή Κυρίου ἀκούεται ἀπό τόν οὐρανό καί
ἐνθαρρύνει τόν ὑπερήλικα Ἐπίσκοπο. «Ἴσχυε, Πολυκαρπε καί ἀνδρί
ζου». Ὁ Ἀνθύπατος τοῦ ζητεῖ νά ἀπαρνηθεῖ τόν Χριστό, γιά νά σώσει
τήν ζωή του. Καί ὁ «πάνυ γηραλέος» Ἐπίσκοπος τοῦ ἀπαντᾶ:
«Ὀγδοήκοντα καί ἕξ ἔτη δουλεύω αὐτῷ καί οὐδέν μέ ἠδίκησεν, καί
πῶς δύναμαι βλασφημῆσαι τόν Βασιλέα μου, τόν σώσαντά με». Ὁ
Ἀνθύπατος τόν φοβερίζει ὅτι θά τόν ρίξει στήν φωτιά. Ἤρεμος ὁ
Ἅγιος ἀπαντᾶ:
«Μέ φοβερίζεις μέ τή φωτιά, πού ἀνάβει γιά μιά στιγμή καί σβήνει.
Δέν ξέρεις τήν φωτιά τῆς μέλλουσας κρίσης καί τῆς αἰωνίου
κολάσεως, πού περιμένει τούς ἀσεβεῖς. Κάνε αὐτό πού θέλεις! Μή
ἀργεῖς!». Ὁ Ἀνθύπατος ἐξοργισμένος ἀπό τήν θαρραλέα ἀπάντηση
τοῦ Πολυκάρπου προστάζει τόν κήρυκα καί ἐκεῖνος ἐρεθίζει τά
πλήθη, πού ξεχύνονται, μαζεύουν ξύλα, ἀνάβουν φωτιά. Δένουν τά
χέρια τοῦ σεβασμίου γέροντος καί τόν ρίχνουν στή πυρά. Τότε γίνεται
τό θαῦμα! Οἱ φλόγες τῆς φωτιᾶς κάνουν καμπύλες, παρακάμπτουν τό
σῶμα τοῦ Πολυκάρπου. Ὁ Ἀνθύπατος ἀπορεῖ, φοβᾶται.
Καταλαβαίνει τήν μεγάλη προσβολή, πού τόν περιμένει καί διατάσσει
τούς στρατιῶτες νά τρυπήσουν μέ τά ξίφη τους τό σῶμα τοῦ Ἁγίου.
Ἀπό τό αἷμα του σβήνει ἡ φωτιά. Ἀλλά ἡ ψυχή τοῦ Ἁγίου ἤδη ἔχει
ἀνέβει στόν οὐρανό. Καί τό νεκρό σῶμα , ὅμως, τό φοβοῦνται οἱ
εἰδωλολάτρες. Γι ̓ αὐτό ὁ Ἀνθύπατος προ στάζει νά τό κάψουν.
Κάποιοι θαρραλέοι Χριστιανοί ἔτρεξαν καί πρό λαβαν νά συλλέξουν
μερικά ἀπό τά λείψανα τοῦ Ἁγίου, τά ὁποῖα δια σώζονται μέχρι
σήμερα καί θαυματουργοῦν. Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη του
στίς 23 Φεβρουαρίου.
15
Μικρά Ἀσία εἶναι καί ὁ Πόντος. Γι ̓ αὐτό ἀξίζει νά στρέψουμε τό νοῦ
μας στήν ἱερά μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐγενίου τοῦ Τραπεζουντίου, ὁ
ὁποῖος ἐμαρτύρησε στίς 21 Ἰανουαρίου 292 μέ διαταγή τοῦ τοπικοῦ
ἄρχοντος Λυσία. Ἡ τιμή του καθιερώθηκε ἐπί τῶν Αὐτοκρατόρων
Μεγάλων Κομνηνῶν καί ἐτιμᾶτο στήν Τραπεζοῦντα, ὅπως ἐτιμᾶτο
καί ὁ Ἅγιος Δημήτριος στήν Θεσσαλονίκη. Ὁ Ἱ. Ναός του στόν
ὁμώνυμο λόφο ἔξω ἀπό τά τείχη περιεῖχε τό σπήλαιο, ὅπου
συνελήφθη ἀπό τούς δημίους του. Τό σπήλαιο ἀνεκαλύφθη στούς
νεωτέρους χρόνους (1898) ἀπό τόν λόγιο ἐκπαιδευτικό Ματθαῖο
Παρανίκα μέσα σέ καπνοχώραφα. Τά χαριτόβρυτα ἰαματικά Λείψανά
του προσεκυνοῦντο ἀπό τόν λαό, ἀλλά καί ἀπό εὐσεβεῖς
αὐτοκράτορες, ὅπως ὁ Βασίλειος Β ́. Τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου
Εὐγενίου ἔγραψε τόν ΙΑ ́ αἰῶνα ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Ἰωάννης ὁ Ξιφιλῖνος μαζί μέ τό μαρτύριο τῶν Ἁγίων Κανιδίου,
Οὐαλεριανοῦ καί Ἀκύλα, οἱ ὁποῖοι ἀποκεφαλίσθηκαν τήν ἴδια ἡμέρα
μέ τόν Εὐγένιο.
Κάθε Μάρτιο μέσα σέ τέσσερις ἡμέρες τιμοῦμε τή μνήμη πολλῶν
Μικρασιατῶν μαρτύρων. Στίς 9 Μαρτίου τιμοῦμε τούς 40 μάρτυρες
τῆς Σεβαστείας, πού θανατώθηκαν μέσα στά παγωμένα νερά τῆς
λίμνης ἐπί αὐτοκράτορος Λικινίου. Ὅμως στίς 6 Μαρτίου τιμοῦμε
τούς 42 μάρτυρες τούς ἐν Ἀμορίῳ. Θά μείνουμε λίγο περισ σότερο
στήν ἱστορία τους, διότι ἀπο τελεῖ τό προοίμιο τῶν νεομαρτύρων τῆς
Τουρκοκρατίας. Δέν θανατώθηκαν ἀπό Ρωμαίους εἰδωλο λάτρες,
ἀλλά ἀπό Ἄραβες Μουσουλμάνους τό 845 μ.Χ. Ἦσαν ἀξιωματικοί
τοῦ Βυζαντινοῦ στρατοῦ στήν πόλη Ἀμόριο, ἡ ὁποία ὑπῆρξε καί
γενέτειρα Βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων. Τό 838 οἱ Σαρακηνοί Ἄραβες
κατέλαβαν τήν πόλη κι ἔσφαξαν 4.000 Χριστιανούς. Οἱ 42
ἀξιωματικοί κρατή θηκαν ἐπί 7 χρόνια στή φυλακή καί ἐπιέζοντο
συνεχῶς νά ἀλλαξοπιστήσουν.
Ὅπως μᾶς διηγεῖται τό κείμενο τοῦ μοναχοῦ Εὐωδίου οἱ 42
φυλακισμένοι ἔψαλλαν συνεχῶς τόν Ψαλμό τοῦ Δαυίδ «οὐ μή
16
ἀποστῶμεν ἀπό σοῦ, ἀλλ ̓ ἕνεκέν σου θανατούμεθα ὅ λην τήν
ἡμέραν». Οἱ φύλακες τούς ἐχλεύαζαν λέγοντας ὅτι τήν ἐποχή ἐκείνη
μία γυναίκα κυβερνοῦσε τό Βυζάντιο: «Γυνή γάρ τῆς Ρωμανίας
σήμερον βασιλεύει».
Παρά τίς πιέσεις οἱ στρατιωτικοί αὐτοί ἔμειναν πιστοί καί στήν Πίστη
καί στήν Πατρίδα καί τελικῶς θανατώθηκαν ἀπό τούς ἀλλόθρησκους
κατακτη τές τῆς πόλεως. Ὁ προαναφερθείς Εὐώδιος τούς ὀνομάζει
«τρισαριστεῖς», δηλαδή ἀριστεύσαντες τρεῖς φορές. Πρῶτον διότι δέν
προσεχώρησαν στήν εἰκονομαχία, δεύτερον διότι ἔμειναν πιστοί στόν
Χριστό καί τρίτον διότι δέν πρόδωσαν τήν Πατρίδα τους.
Βλέπουμε ἤδη τήν ἐποχή ἐκείνη νά διαμορφώνεται ἡ σταθερή
ἑλληνορθόδοξη ἀντίληψη ὅτι ὅποιος ἐγκαταλείπει τήν Ὀρθοδοξία –
ἑκουσίως ἤ διά τῆς βίας— χάνεται καί γιά τόν Ἑλληνισμό. Μία
ἀντίληψη, πού ἔγινε πλέον βίωμα καί συνείδηση στούς Ρωμηούς ἐπί
Τουρκοκρατίας σέ ὅλα τά ὑπόδουλα ἑλληνικά ἐδάφη καί περισσότερο
στήν Μικρά Ἀσία.
Κεντρική θέση, κυριολεκτικά καί μεταφορικά, στήν Μικρασιατική
γεωγραφία καί ἱστορία κατέχει ἡ Καππαδοκία. Ἐκεῖ γεννήθηκαν ἤ
ἔδρασαν σπουδαῖες μορφές τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἡ Ἁγία
Νίνα, πού ἐκχριστιάνισε τήν Γεωργία τοῦ Καυκάσου, ὁ Ἅγιος
Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος, ὁ
ὁποῖος γεννήθηκε στήν Καππαδοκία καί μαρτύρησε στά τέλη τοῦ 3ου
αἰῶνος μ.Χ. στήν Παλαιστίνη, ἡ Ἁγία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου, ὁ
Ἅγιος Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου, ὁ Ἅγιος Βλάσιος, ὁ Ἅγιος Ζήνων καί
πολλοί ἄλλοι. Ἀπό τόν 7ο αἰῶνα μ.Χ. ἡ Καππαδοκία καθίσταται
μεγάλο κέντρο μοναχισμοῦ καί ἀσκήσεως. Στήν κοιλάδα τῶν
Κοράμων —σημερινό Γκιόρεμε— βλέ πει ὁ σύγχρονος ἐπισκέπτης
τίς τρύπες καί τίς σπηλιές, πού προσ έφερε ἡ ἰδιόμορφη γεωλογική
δια μόρφωση γιά τήν ἀσφαλῆ ἐγκαταβίωση τῶν Ὀρθοδόξων ἀσκη
τῶν. Γιά τό ἑλληνορθόδοξο Βυζαντινό Κράτος, τήν Ρωμανία, ὅπως τό
ἀναφέρουν τά κείμενα τῆς ἐποχῆς, ἡ Καππαδοκία ἦταν ἀκριτική,
17
μεθοριακή, περιοχή καί ἐπί αἰῶνες δεχό ταν τά πρῶτα κύματα τῶν
Ἀραβικῶν ἐπιθέσεων.
Ἐκεῖ γεννήθηκε ὁ θρύλος τοῦ Διγενῆ Ἀκρίτα καί ὁ κύκλος τῆς
ἀκριτικῆς ἐπικῆς ποιήσεως. Ἡ κορυφαία πάντως στιγμή τῆς
Καππαδοκίας ἦταν ὁ Δ ́ αἰώνας, ὅταν γεννήθηκαν καί ἀνδρώθηκαν
ἐκεῖ τρεῖς διακεκριμένοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Μέγας
Βασίλειος, Ἐπίσκοπος Καισαρείας, ὁ ἀδελφός του Γρηγόριος,
Ἐπίσκοπος Νύσσης, καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀπό τήν Ναζιανζό,
πού ἀνεδείχθη Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Σήμερα οἱ
μελετητές τοῦ συγγραφικοῦ ἔργου τους τούς θεωροῦν, μαζί μέ τόν
Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, πού γεννήθηκε στήν Ἀντιόχεια τῆς
τότε ἑλληνιστικῆς Συρίας, ὡς τούς Χριστιανούς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι
τόνισαν τήν ἀξία τῆς ἑλληνικῆς παιδείας καί βοήθησαν στήν
δημιουργική συν άντηση Χριστιανισμοῦ καί Ἑλληνισμοῦ.
Χαρακτηριστική εἶναι ἡ προτροπή τοῦ Βασιλείου στούς νέους νά
μελετοῦν τά ἀρχαῖα κείμενα, ὅπως ἀναλύεται στήν ἐπιστολή του
«Πρός τούς νέους, ὅπως ἄν ἐξ Ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων».
Στή Μικρασιατική γῆ ἔδρασε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Γ ́ Δούκας Βατάτζης
ὁ Ἐλεήμων, ο ἐκ Διδυμοτείχου. Διαδέχθηκε στόν θρόνο τοῦ
Βυζαντινοῦ Αὐτοκράτορος τόν πεθερό του Θεόδωρο Α ́ Λάσκαρι,
ὅταν ὁ κανονικός Πατριάρχης καί ὁ νόμιμος Αὐτοκράτωρ εἶχαν
μεταφερθεῖ στή Νίκαια τῆς Μικρασιατικῆς Βιθυνίας. Ἦταν ἡ ἐποχή
τῶν Σταυροφοριῶν καί ἡ Κωνσταντινούπολη εἶχε καταληφθεῖ (1204-
1261) ἀπό τούς στρατιῶτες τῆς Δ ́ Σταυροφορίας. Ὁ Βατάτζης
κυβέρνησε μέ σύνεση, πατριωτισμό και φιλανθρωπία ἀπό τό 1222
ἕως τό 1254. Ἐτάφη στή Μονή Σωσάνδρων κοντά στό Νύμφαιο τῆς
Μικρᾶς Ἀσίας. Οἱ κάτοικοι τῆς μικρασιατικῆς Μαγνησίας τόν
τιμοῦσαν ὡς Ἅγιο μέχρι και τήν καταστροφή τοῦ 1922.
Αὐτή τήν παράδοση τῆς Ἑλληνορθόδοξης παιδείας διετήρησε ἡ
Μικρά Ἀσία καί μέχρι τήν καταστροφή τοῦ 1922. Εἶναι
χαρακτηριστική ἡ σύσταση τοῦ τότε Μητροπολίτου Σμύρνης και
18
μετέπειτα Ἁγίου καί Ἐθνομάρτυρος Πατριάρχου Κων/πόλεως
Γρηγορίου Ε ́, ὁ ὁποῖος ἔγραφε τό 1819 πρός τά σχολεῖα τῆς Σμύρνης:
«Οἱ διδάσκαλοι νά ἀναδεικνύωσιν τούς μαθητιῶντας Χριστιανούς
ἑλληνίζοντας τάς φράσεις καί Ἕλληνας χριστιανίζοντας τά δόγματα,
τά ἤθη καί τούς τρόπους». Μέ αὐτό τό ἐκπαιδευτικό ἰδεῶδες,
Ἑλληνική γλῶσσα καί γραμματεία, Χριστιανική Πίστη καί ἠθική,
ἐπιβιώσαμε ἐπί αἰῶνες κάτω ἀπό ποικίλες δουλεῖες. Μήπως σήμερα
πού εἴμαστε ἐθνικῶς ἐλεύθεροι κινδυνεύουμε νά χάσουμε τήν
ταυτότητά μας ἀπεμπολῶντας τήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοση στό
ὄνομα ἀμφιβόλων καί ξενόφερτων δῆθεν «προοδευτισμῶν»;
Ὁ Μικρασιατικός Ἑλληνισμός διετήρησε τήν ταυτότητά του μέσῳ
τῆς Ἐκκλησίας του. Στήν Καππαδοκία ἐπί Τουρκοκρατίας 18
ἑλληνικά χωριά γύρω ἀπό τά Φάρασα ἀναγκάσθηκαν νά
τουρκοφωνήσουν, ἀλλά ἀποφάσισαν νά κρατήσουν τήν Ὀρθόδοξη
Πίστη. Μιλοῦσαν τουρκικά, ξέχασαν τά ἑλληνικά, καί ἡ μόνη τους
ἐπαφή μέ τήν γλῶσσα τῶν πατέρων τους ἦταν ἐπί αἰῶνες ἡ Θεία
Λειτουργία, ἡ ὁποία ἐτελεῖτο στά ἑλληνικά. Οἱ Ὀρθόδοξοι
τουρκόφωνοι Καππαδόκες, γνωστοί καί ὡς καραμανλῆδες, διέσωσαν
τήν ἐθνική τους συνείδηση χάρις στήν Ὀρθοδοξία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ἐκ Φαράσων, ὁ
Χατζηεφέντης ὅπως τόν ἔλεγαν, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη τό 1924, σαράντα
ἡμέρες μετά τήν ἀναγκαστική μετακίνησή του στήν Ἑλλάδα.
Τήν χορεία τῶν Ἁγίων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας συμπληρώνουν οἱ
Ἐθνοϊερομάρτυρες Ἐπίσκοποι, πού μαρτύρησαν τό 1922
ἀρνούμενοι νά ἐγκαταλείψουν τό ποίμνιό τους. Δηλαδή ὁ Σμύρνης
Χρυσόστομος, ὁ Κυδωνιῶν Γρηγόριος, ὁ Μοσχονησίων
Ἀμβρόσιος, ὁ Ἰκονίου Προκόπιος καί ὁ Ζήλων Εὐθύμιος, ὁ ἥρωας
τοῦ Ποντιακοῦ ἀγῶνος.
Ἐμεῖς σήμερα πρέπει μέ κάθε εὐκαιρία νά τιμοῦμε τούς Ἁγίους καί
τήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοση τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τοῦ Πόντου.
Δηλώνουμε δέ πρός κάθε κατεύθυνση ὅτι ἐπιθυμοῦμε τήν εἰρήνη μέ
19
τούς γείτονες, ὄχι ὅμως εἰς βάρος τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας. Ζητοῦμε
τήν πλήρη ἀναγνώριση τῆς Μικρασιατικῆς καί Ποντιακῆς
Γενοκτονίας καί τραγουδοῦμε τόν ποντιακό θρῆνο τῆς Ἁλώσεως, πού
μᾶς διδάσκει ὅτι: «Ἡ Ρωμανία κι ἄν πέρασε, ἀνθεῖ καί φέρει κι ἄλλο».
Άρθρο στην ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Σεπτεμβρίου 2020
Πήγη: www. konstantinosholevas.gr
Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι...
Μία αληθινή συγκινητική ιστορία ενός ορφανού Ελληνόπουλου
«Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι...»
Το 1922 ήρθε από την Μικρασία με τους πρόσφυγες ένα ορφανό
Ελληνόπουλο, ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε
μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του. Είχε ένα καροτσάκι
και έκανε τον αχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στο λιμάνι του
Πειραιά. Γράμματα δεν ήξερε ούτε πολλά πράγματα από την πίστη
μας.
Είχε την μακαρία απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη. Όταν
ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δύο παιδιά και μετακόμισε
με την οικογένεια του στη Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι
του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του.
Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από το ναό του αγίου
Σπυρίδωνος, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο, έβγαζε
το καπελάκι του και έλεγε: «Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι.
Βοήθησέ με να βγάλω το ψωμάκι μου».
Το βράδυ που τελείωνε τη δουλειά του ξαναπερνούσε από την
Εκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στο τέμπλο και έλεγε:
«Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σ’ ευχαριστώ που με
βοήθησες και σήμερα».
20
Και έτσι περνούσαν τα χρόνια του ευλογημένου Συμεών. Περίπου
το έτος 1950 όλα τα μέλη της οικογενείας του αρρώστησαν από
φυματίωση και εκοιμήθησαν εν Κυρίω. Έμεινε ολομόναχος ο
Συμεών και συνέχισε αγόγγυστα τη δουλειά του αλλά και δεν
παρέλειπε να περνά από τον άγιο Σπυρίδωνα να καλημερίζει και να
καλησπερίζει τον Χριστό, ζητώντας την βοήθεια Του και
ευχαριστώντας Τον.
Όταν γέρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και
νοσηλεύτηκε περίπου για ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την
Πάτρα τον ρώτησε κάποτε: – Παππού, τόσες μέρες εδώ μέσα δεν
ήρθε κανείς να σε δει. Δεν έχεις κανένα δικό σου στον κόσμο; –
Έρχεται, παιδί μου, κάθε πρωί και απόγευμα ο Χριστός και με
παρηγορεί. – Και τι σου λέει, παππού; – «Καλημέρα Συμεών, ο
Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα Συμεών, ο Χριστός
είμαι, κάνε υπομονή».
Η Προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον Πνευματικό της, π.
Χριστόδουλο Φάσο, να έρθει να δει τον Συμεών μήπως πλανήθηκε. Ο
π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε κουβέντα, του έκανε την
ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια
απάντηση.
Τις ίδιες ώρες πρωί και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στο ναό και
χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον
Συμεών. Τον ρώτησε ο Πνευματικός: – Μήπως είναι φαντασία σου;
– Όχι, πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι. – Ήρθε και
σήμερα; – Ήρθε. – Και τι σου είπε; – Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός
είμαι. Κάνε υπομονή, σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου πρωΐ –
πρωΐ. Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε
μαζί του και έμαθε για την ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί
ευλογημένου ανθρώπου. Την τρίτη ημέρα πρωΐ – πρωΐ πάλι πήγε να
δει τον Συμεών και να διαπίστωσει αν θα πραγματοποιηθεί η
πρόρρηση ότι θα πεθάνει.
21
Πράγματι εκεί πού κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ήρθε
ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου. Αιωνία του η
μνήμη. Αμήν.
Πηγή: www. proseuxi.gr
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ ΚΑΙ Ι. ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
ΜΗΝΩΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2022
• Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου Αρχή της Ινδικτου (Νέου Εκκλησιαστικού Έτους).
• Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου εορτή Γενεσιου της Υπεραγίας Θεοτόκου.
• Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου εορτή Υψωσεως Τιμίου Σταυρου.
• Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ευσταθίου.
• Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου εορτή Συλλήψεως Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστου.
• Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου εορτή Μεταστασεως Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.
• Δευτέρα 3 Οκτωβρίου Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγιτου.
• Τρίτη 18 Οκτωβρίου Αγίου Ευαγγελιστου Λουκά.
• Πέμπτη 20 Οκτωβρίου Αγίων Γερασίμου, Αρτεμίου και Ματρωνης της
Χιοπολιτιδος.
• Τετάρτη 26 Οκτωβρίου Αγίου Δημητρίου του Μυροβλητου.
• Παρασκευή 28 Οκτωβρίου Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου. (Επέτειος του
ΟΧΙ).
• Όλα τα Σάββατα των μηνών.
• Την Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου και την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου στις 6.00 το απόγευμα
θα τελεστεί το μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου.
• Από την Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου θα τελούνται οι ιερές παρακλήσεις ως εξής. Καθε
Δευτέρα του Αγίου Σπυρίδωνος και κάθε Παρασκευή της Παναγίας Μεγαλόχαρης
μετά την ακολουθία του εσπερινού. Η ακολουθία του εσπερινού ξεκινά στις 6.00
μ.μ.
