«Ο ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΜΑΣ»
ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΡΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
Ι. ΝΑΟΥ ΑΓ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ
ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΤΕΥΧΟΣ 38
ο ΜΑΪΟΥ - ΙΟΥΝΙΟΥ 2022
Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ π. Αλέξανδρου Σμεμαν
Ἕνα ρίγος χαρᾶς διαπερνᾶ τὴ λέξη “ἀνὰληψη”, πού δείχνει μιὰ πρόκληση
πρὸς τοὺς ἀποκαλούμενους “νόμους τῆς φύσεως”, πρὸς τὴ διαρκῆ κάθοδο
καὶ πτώση· εἶναι μιὰ λέξη πού ἀκυρώνει τοὺς νόμους τῆς βαρύτητας καὶ
πτώσης. Ἐδῶ ἀντίθετα τὰ πάντα εἶναι ἐλαφράδα, πέταγμα, μιὰ ἀτέλειωτη
ἄνοδος. Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου γιορτάζεται σαράντα μέρες μετὰ τὸ
Πάσχα, τὴν Πέμπτη τῆς ἕκτης ἑβδομάδας μετὰ τὴ γιορτὴ τῆς Ἀνάστασης
τοῦ Χριστοῦ.
Τὴν Τετάρτη, τὴν παραμονή, ἡ Ἐκκλησία τελεῖ τὴν
ἀποκαλούμενη “Ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα”, σὰν νὰ χαιρετᾶ δηλ. τὸ
Πάσχα. Ἡ ἀκολουθία εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἴδια, ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους, ὅπως
αὐτὴ τῆς νύχτας τοῦ Πάσχα, μὲ τὴν ἀπαγγελία ἀκριβῶς τῶν ἴδιων
στίχων: “Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ Αὐτοῦ...”,
“Αὕτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν
αὐτῇ”. Ὅταν ψάλλει αὐτοὺς τοὺς στίχους ὁ ἱερεύς, κρατᾶ τὴν πασχάλια
λαμπάδα καὶ θυμιατίζει ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησία, ἐνῶ σὲ ἀπάντηση
2
ψάλλεται τὸ “Χριστὸς ἀνέστη”. Ἀποχωριζόμαστε τὸ Πάσχα, τὸ
“ἀποδίδουμε” στὸ ἑπόμενο ἔτος.
Ἴσως νὰ ἔπρεπε νὰ αἰσθανόμαστε λυπημένοι. Ἀντί ὅμως γιὰ λύπη, μᾶς
δίνεται νέα χαρά: ἡ χαρὰ νὰ στοχαζόμαστε καὶ νὰ γιορτάζουμε τὴν
Ἀνάληψη. Σύμφωνα μὲ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, ὁ
Κύριος ἀφοῦ ἔδωσε τὶς τελευταῖες ὁδηγίες στοὺς μαθητές, «ἐξήγαγε ...
αὐτοὺς ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν
αὐτούς. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ ̓ αὐτῶν καὶ
ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς
̔Ιερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης», (Λουκ. 24, 50-52). “Μετὰ χαρᾶς
μεγάλης...”. Ποιὰ εἶναι ἡ πηγὴ αὐτῆς τῆς μεγάλης χαρᾶς πού ἀντέχει μέχρι
σήμερα καὶ ἐκρήγνυται μὲ τέτοια ἐκπληκτικὴ λαμπρότητα τὴν ἡμέρα τῆς
Ἀναλήψεως; Ἐπειδὴ φαίνεται σὰν ὁ Χριστὸς νὰ ἔφυγε καὶ νὰ ἄφησε
μόνους τούς μαθητές· ἦταν μιὰ μέρα χωρισμοῦ. Μπροστά τους βρίσκεται ὁ
πολὺ μακρὺς δρόμος τοῦ κηρύγματος, τῶν διωγμῶν, τοῦ πόνου καὶ τοῦ
πειρασμοῦ πού γεμίζουν μέχρι ὑπερχείλισης τὴν ἱστορία τοῦ
Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Φαίνεται πώς παρῆλθε ἡ χαρά, ἡ χαρὰ
τῆς ἐπίγειας καὶ καθημερινῆς συντροφιᾶς μὲ τόν Χριστό, πώς ἔφθασε στὸ
τέλος ἡ προστασία πού παρεῖχε ἡ δύναμη καὶ ἡ θεότητά Του.
Πόσο σωστὰ ὅμως ἔκανε κάποιος ἱερέας πού ὀνόμασε τὴν ὁμιλία του γιὰ
τὴν Ἀνάληψη “χαρὰ τοῦ χωρισμοῦ”! Φυσικὰ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἑορτάζει τὴν
ἀναχώρηση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶπε: «μεθ ̓ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς
ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». (Ματθ. 28, 20), καὶ ὁλόκληρη ἡ
χαρὰ τῆς Χριστιανικῆς πίστης βρίσκεται στὴ συνειδητοποίηση τῆς
παρουσίας Του, ὅπως ἀκριβῶς τὴν ὑποσχέθηκε: «οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς
συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18, 20).
3
Δὲν γιορτάζουμε τὴν ἀναχώρηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τὴν ἀνάληψή Του
στοὺς οὐρανούς.
Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως ἀποτελεῖ γιορτασμὸ τοῦ ἀνοίγματος τοῦ οὐρανοῦ
στοὺς ἀνθρώπους, τοῦ οὐρανοῦ ὡς τοῦ νέου καὶ αἰώνιου οἴκου, τοῦ
οὐρανοῦ ὡς τῆς ἀληθινῆς μας πατρίδας. Ἡ ἁμαρτία χώρισε βίαια τὴ γῆ ἀπὸ
τὸν οὐρανὸ καὶ μᾶς ἔκανε γήινους καὶ χοντροκομμένους, προσήλωσε τὸ
βλέμμα μας σταθερὰ στὸ ἔδαφος καὶ ἔκανε τὴ ζωὴ μας ἀποκλειστικὰ
γεωτροπική. Ἁμαρτία εἶναι ἡ προδοσία τοῦ οὐρανοῦ μέσα στὴν ψυχή.
Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴ μέρα, τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως, νιώθουμε
τρομοκρατημένοι ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄρνηση πού γεμίζει ὁλόκληρο τὸν κόσμο.
Ὁ ἄνθρωπος μὲ ὑπεροψία καὶ περηφάνια ἀναγγέλλει πώς εἶναι μόνο
ὑλικός, πώς ὁλόκληρος ὁ κόσμος εἶναι ὑλικός, καὶ πώς τίποτε δὲν ὑπάρχει
πέρα ἀπὸ τὸ ὑλικό. Καὶ γιὰ κάποιο λόγο εἶναι ἀκόμη καὶ χαρούμενος γι’
αὐτό, καὶ μιλᾶ μὲ οἶκτο καὶ συγκατάβαση γι’ αὐτοὺς πού ἀκόμη πιστεύουν
σὲ κάποιου εἴδους “οὐρανὸ” σὰν νὰ πρόκειται γιὰ γελωτοποιοὺς ἤ γιὰ
ἀγροίκους. Ἐλᾶτε ἀδελφοί, “οὐρανοὶ” εἶναι ἁπλῶς ὁ οὐρανός, εἶναι τόσο
ὑλικὸς ὅσο καὶ καθετί ἄλλο··δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο, δὲν ὑπῆρξε οὔτε καὶ
θὰ ὑπάρξει. Πεθαίνουμε, ἐξαφανιζόμαστε· ἔτσι στὸ μεταξὺ ἂς κτίσουμε
ἕναν ἐπίγειο παράδεισο καὶ ἂς ξεχάσουμε τὶς φαντασίες τῶν παπάδων.
Αὐτὸ ἐν συντομία εἶναι τὸ τελικὸ ἀποτέλεσμα καὶ ἡ οὐσία τοῦ πολιτισμοῦ
μας, τῆς ἐπιστήμης μας, τῆς ἰδεολογίας μας. Ἡ πρόοδος καταλήγει στὸ
νεκροταφεῖο, μὲ τὴν πρόοδο τῶν σκουληκιῶν ποῦ τρέφονται ἀπὸ τὰ
πτώματα. Ἀλλά τί μᾶς προτείνετε, μᾶς ἐρωτοῦν, ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ
οὐρανὸς γιὰ τὸν ὁποῖο μιλᾶτε, στὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς ἀνελήφθη; Τέλος
πάντων, τίποτε δὲν ὑπάρχει στὸν οὐρανὸ γιὰ τὸ ὁποῖο μιλᾶτε.
4
Ἂς ἀπαντήσει σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ὁ Ἰωάννης Χρυσόστομος, ὁ μεγάλος
Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας πού ἔζησε δέκα ἔξι αἰῶνες πρίν. Μιλώντας γιὰ τὸν
οὐρανό, ἀναφωνεῖ: «Τί ἀνάγκη ἔχω ἀπὸ τὸν οὐρανό, ὅταν ἐγώ ὁ ἴδιος θὰ
γίνω οὐρανὸς;». Ἂς ἔρθει ἡ ἀπάντηση ἀπό τούς Πατέρες μας πού
ὀνόμαζαν τὴν Ἐκκλησία “ἐπίγειο οὐρανό”. Τὸ οὐσιαστικὸ σημεῖο αὐτῶν
τῶν δύο ἀπαντήσεων εἶναι τὸ ἑξῆς: οὐρανὸς εἶναι τὸ ὄνομα τῆς αὐθεντικῆς
κλήσης μας ὡς ἀνθρώπινα πλάσματα, οὐρανὸς εἶναι ἡ τελικὴ ἀλήθεια γιὰ
τὴ γῆ. Ὄχι. Ὁ οὐρανὸς δὲν βρίσκεται κάπου στὸ ἀπώτερο διάστημα πέρα
ἀπό τούς πλανῆτες ἤ σὲ κάποιον ἄγνωστο γαλαξία. Οὐρανὸς εἶναι αὐτὸ
πού μᾶς ἐπιστρέφει ὁ Χριστός, ὅ,τι χάσαμε μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν
ὑπερηφάνεια, μὲ τὶς ἐπίγειες, ἀποκλειστικὰ γήινες, ἐπιστῆμες καὶ
ἰδεολογίες, καὶ τώρα εἶναι ἀνοικτός, μᾶς τὸν προσφέρει καὶ μᾶς τὸν
ἐπιστρέφει ὁ Χριστός. Οὐρανὸς εἶναι τὸ βασίλειο τῆς αἰώνιας ζωῆς, τὸ
βασίλειο τῆς ἀλήθειας, τῆς καλωσύνης καὶ τῆς ὀμορφιᾶς. Οὐρανὸς εἶναι
ὁλόκληρη ἡ πνευματικὴ μεταμόρφωση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς· οὐρανὸς
εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ νίκη πάνω στὸ θάνατο, ὁ θρίαμβος τῆς
ἀγάπης καὶ τῆς φροντίδας· οὐρανὸς εἶναι ἡ ἐκπλήρωση αὐτῆς τῆς ἔσχατης
ἐπιθυμίας, γιὰ τὴν ὁποία εἰπώθηκε: «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ
ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς
ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α’ Κορ. 2, 9). Ὅλα αὐτὰ μᾶς ἔχουν ἀποκαλυφθεῖ, μᾶς
ἔχουν δοθεῖ ἀπὸ τὸν Χριστό. Καὶ ἔτσι ὁ οὐρανὸς διαπερνᾶ τὴ ζωή μας ἐδῶ
καὶ τώρα, ἡ ἴδια ἡ γῆ γίνεται μιὰ ἀντανάκλαση, ἕνα εἴδωλο τῆς οὐράνιας
ὀμορφιᾶς. Ποιὸς κατῆλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ γιὰ νὰ μᾶς ἐπιστρέψει
τὸν οὐρανό; Ὁ Θεός. Ποιὸς ἀνέβηκε ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό; Ὁ ἄνθρωπος
Ἰησοῦς.
5
Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέει πώς “ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ γίνει ὁ
ἄνθρωπος θεός”. Ὁ Θεὸς κατέβηκε στὴ γῆ γιὰ νὰ μπορέσουμε ἐμεῖς νὰ
ἀνεβοῦμε στὸν οὐρανό! Αὐτὸ ἀκριβῶς γιορτάζουμε τὴν ἡμέρα τῆς
Ἀναλήψεως! Αὐτὴ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς λαμπρότητας καὶ τῆς ἄρρητης χαρᾶς.
Ἂν ὁ Χριστὸς βρίσκεται στὸν οὐρανό, κι ἂν Τὸν πιστεύουμε καὶ Τὸν
ἀγαποῦμε, τότε εἴμαστε κι ἐμεῖς μαζί Του, στὸ δεῖπνο Του, στὴ Βασιλεία
Του. Ἂν ἡ ἀνθρωπότητα ἀναληφθεῖ μαζί Του, καὶ δὲν πέσει, τότε θὰ ἀνέβω
μαζί Του κι ἐγὼ προσκεκλημένος ἀπ’ Αὐτόν. Καὶ “ἐν Αὐτῷ” μοῦ
ἀποκαλύπτεται ὁ σκοπός, τὸ νόημα καὶ ἡ ἔσχατη χαρὰ τῆς ζωῆς μου. Τὸ
καθετί γύρω μας μᾶς τραβᾶ πρὸς τὰ κάτω. Ἀτενίζω ὅμως τὴ θεϊκὴ σάρκα
νὰ ἀνέρχεται στὸν οὐρανό, τὸν Χριστὸ νὰ τραβᾶ πρὸς τὰ πάνω «ἐν φωνῇ
σάλπιγγος», καί λέω στόν ἑαυτό μου καί στόν κόσμο: ἐδῶ βρίσκεται ἡ
ἀλήθεια γιά τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο, ἐδῶ εἶναι ἡ ζωή στήν ὁποία ὁ
Χριστός μᾶς καλεῖ ἀπό τήν αἰωνιότητα.
Τήν ὑπέρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καί τά ἐπί γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις,
ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλά
μένων ἀδιάστατος καί βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε· Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν καί
οὐδείς καθ’ ὑμῶν.
Πηγή: www.imaik.gr
Βασίλειος ο Μέγας Για το Άγιο Πνεύμα
Προσδιοριστικές έννοιες για το Πνεύμα, σύμφωνες με τη
διδασκαλία των Γραφών
22. Ας εξετάσουμε τώρα και τι λογής είναι οι κοινές μας έννοιες για
το Πνεύμα, που τις συνάξαμε γι’ αυτό από τις Γραφές και τις
κληρονομήσαμε από την άγραφη παράδοση των πατέρων.
6
Πρώτα λοιπόν, ποιος είναι που, ακούοντας τις ονομασίες του
Πνεύματος, δεν νιώθει τον ψυχικό του κόσμο να υψώνεται και δεν
πετά η σκέψη του προς την ανώτατη φύση; Γιατί Πνεύμα Θεού έχει
ειπωθεί και «Πνεύμα της αληθείας, που από τον Πατέρα
εκπορεύεται»(1), «Πνεύμα ευθές»(2), «Πνεύμα ηγεμονικό»(3).
«Πνεύμα άγιο»(4) είναι η κύρια και ξεχωριστή του ονομασία, που
βέβαια ταιριάζει σαν ονομασία σε κάθε τι το ασώματο και καθαρά
άϋλο κι αμέριστο. Έτσι κι ο Κύριος, διδάσκοντας τη γυναίκα που
θαρρούσε το Θεό προσκυνητό σε κάποιο τόπο, ότι το ασώματο δεν
περιέχεται, λέει: «Πνεύμα είναι ο Θεός»(5). Δεν είναι λοιπόν
μπορετό, ακούοντας Πνεύμα, να τυπώσει κανείς μέσα στο νου του
περιορισμένη φύση, που να υπόκειται σε μετατροπές κι αλλοιώσεις
ή να είναι σε όλα όμοια με την κτίση. Αλλά, ανεβάζοντας πολύ
ψηλά τους λογισμούς, είναι ανάγκη ν’ αντιληφθεί κάποια ουσία
νοερή, άπειρη σε δύναμη, απεριόριστη σε μέγεθος, αμέτρητη με
χρόνους ή αιώνες, πάμπλουτη σε βιός αγαθών. Προς αυτό έχουν
στραφεί όλα όσα χρειάζονται αγιασμό. Αυτό ποθούν όλα όσα ζουν
με αρετή, σαν να ποτίζονται από την άνωθεν πνοή του και να
βοηθούνται στο δικό τους και φυσικό σκοπό. Τελειοποιεί τα άλλα,
το ίδιο όμως δεν έχει καμμιά έλλειψη. Δεν εξαρτά από πουθενά τη
ζωή του, αλλά το ίδιο χορηγεί ζωή. Δεν μεγαλώνει με
προσθήκες, αλλά είναι ανέκαθεν ολοκληρωμένο, στον εαυτό του
θεμελιωμένο και παντού παρόν. Είναι η πηγή του αγιασμού, φως
νοητό, παρέχοντας μες από τον εαυτό του σε κάθε λογικό ον ένα
φως σαν άπλετο για την εύρεση της αλήθειας. Απρόσιτο κατά τη
φύση. Αντιληπτό εξ αιτίας του ότι είναι αγαθό. Πλημμυρίζει τα
πάντα με τη δύναμή του, αλλά μόνο οι άξιοι μετέχουν σ’ αυτό. Και
δεν μετέχουν κατά το ίδιο μέτρο, αλλά η ενέργειά του μοιράζεται
ανάλογα προς την πίστη. Είναι απλό στην ουσία, ποικίλο όμως στις
ενέργειες. Ολόκληρο είναι στον καθένα(6) κι ολόκληρο παντού
είναι. Μερίζεται δίχως να παθαίνει τίποτα και μετέχει κανείς σ’ αυτό
7
ολότελα. Συμβαίνει όπως με το ηλιοφώς. Η χάρη του φαίνεται να
είναι παρούσα μονάχα σ’ αυτόν που το απολαμβάνει, όμως συνάμα
και πάνω στη γη και τη θάλασσα λάμπει και με τον αέρα είναι
ανακατωμένο. Έτσι λοιπόν και το Πνεύμα. Στο καθένα απ’ αυτά που
το δέχονται σαν να είναι μονάχα παρόν, αδιάκοπα αφήνει τη χάρη
του ολόκληρη σε όλα. Όσα μετέχουν σ’ αυτό, το απολαμβάνουν όσο
τους επιτρέπει η φύση τους κι όχι όσο εκείνο μπορεί.
23. Οικείωση δε του Πνεύματος από την ψυχή δεν είναι η τοπική
προσέγγισή του -γιατί, πώς θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε
σωματικά το ασώματο;- αλλά ο χωρισμός από τα πάθη που,
προσθεμένα στην ψυχή σαν συνέπειες της αγάπης προς τη σάρκα,
την αποξένωσαν από την οικειότητα του Θεού. Ποιος λοιπόν είναι ο
μοναδικός τρόπος για να πλησιάσει κανείς τον Παράκλητο; Αφού
καθαρθεί από την αισχρότητα που ντύθηκε με την κακία και
ξαναγυρίσει στο φυσικό κάλλος κι αποδώσει σαν σε εικόνα
βασιλική την αρχαία μορφή μες από την κάθαρσή της. Κι εκείνος,
σαν ήλιος, αφού παραλάβει καθαρισμένο μάτι, θα σου δείξει στον
εαυτό του την εικόνα του αοράτου. Κι έτσι, στο μακάριο θέαμα της
εικόνας, θα δεις την ανείπωτη ομορφιά του αρχετύπου. Χάρη στο
Πνεύμα, οι καρδιές φτερώνονται, χειραγωγούνται οι αδύναμοι,
φθάνουν στον τελικό τους σκοπό όσοι προκόβουν. Αυτό,
φωτίζοντας τους καθαρισμένους από κάθε κηλίδα, τους κάνει
πνευματικούς, χάρη στην κοινωνία τους μαζί του. Κι όπως τα
λαμπερά και διάφανα σώματα, σαν πέσει πάνω τους κάποια αχτίνα,
γίνονται και τα ίδια περίλαμπρα και πηγάζουν από τον εαυτό τους
άλλη φωταύγεια, έτσι κι οι πνευματοφόρες ψυχές. Αφού φωτισθούν
από το Πνεύμα, γίνονται κι οι ίδιες πνευματικές και σ’ άλλους τη
χάρη αχτινοβολούν. Από εδώ προέρχεται η πρόγνωση των όσων
μέλλουν να συμβούν, η κατανόηση των μυστηρίων, η αντίληψη των
απόκρυφων, τα μοιράσματα των χαρισμάτων, η ουράνια ζωή, η
συγκαταρίθμηση με τους αγγέλους, η ανεξάντλητη ευφροσύνη, η
8
διαμονή μαζί με το Θεό, η ομοίωση με το Θεό και το ακρότατο από
τα ποθητά, το να γίνει κανείς θεός.
Αυτές λοιπόν είναι οι έννοιες μας για το Άγιο Πνεύμα, που
διδαχθήκαμε από τα ίδια τα λόγια του Πνεύματος να πιστεύουμε
σχετικά με τη μεγαλωσύνη του και την αξία του και τα ενεργήματά
του, λίγες ανάμεσα στις πολλές που θα παραθέταμε.
Πήγη: oparadeisos.wordpress.com
Οι πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος
Απορώ και εξίσταμαι, πώς οι άγιοι Απόστολοι που εορτάζουμε
σήμερα, κατόρθωσαν τέτοια μεγάλα και εξαίσια θαύματα! Και πώς
κανείς να μή θαυμάσει και να μην απορήσει;
Αναλογισθείτε, αδελφοί μου· τι ήταν πριν ο Απόστολος Πέτρος;
Ένας ψαράς. Τίποτε άλλο δεν ήξερε από το να ψαρεύει, να πιάνει
ψάρια με το δίχτυ στη λίμνη Γενησαρέτ. Και ξαφνικά τον βλέπετε
κήρυκα όλης της οικουμένης. Τόση χάρη και γλυκύτητα είχαν τα
λόγια του, ώστε σε μια ομιλία του πίστεψαν τρεις χιλιάδες και
άλλοτε πέντε χιλιάδες, τους οποίους και βάπτισε.
Άφοβος και άτρομος στέκεται μπροστά σε βασιλείς και τυράννους,
διδάσκοντας και ελέγχοντας και μένοντας απτόητος στις απειλές και
τους κινδύνους. Πρόθυμος και ακούραστος, αν και ήταν γέροντας,
αρχίζει το κήρυγμα από την Ιερουσαλήμ, τρέχει στην Ιουδαία,
Αντιόχεια, Πόντο και Γαλατία, Βιθυνία και Καππαδοκία, Ευρώπη
και Ασία. Στη Ρώμη μαρτύρησε για τον Χριστό με το να σταυρωθεί
από τον Νέρωνα έχοντας κάτω το κεφάλι.
Τι ήταν και ο Απόστολος Παύλος; Σκηνοποιός, δηλαδή
κατασκεύαζε αντίσκηνα. Προηγουμένως ήταν διώκτης του
Χριστιανισμού. Όταν πήγαινε στη Δαμασκό με εξουσία κατά των
Χριστιανών, άστραψε ξαφνικά επάνω του φως που τύφλωσε τα
σωματικά μάτια, και άκουσε φωνή να του λέει: «Σαούλ, Σαούλ, τι με
διώκεις;» Με πολύ φόβο και έκθαμβος ο Παύλος είπε: «Τις ει συ,
9
Κύριε;» και άκουσε: «Εγώ ειμι Ιησούς, ον συ διώκεις». Τότε ο
Κύριος τον πρόσταξε να πάει στη Δαμασκό να βρει τον απόστολο
Ανανία. Και αφού βαπτίστηκε, ανοίχθηκαν τα μάτια της ψυχής και
του σώματός του, και ο πρώην διώκτης παρουσιάστηκε μέγας
υπερασπιστής του Χριστιανισμού.
Σαν φτερωτός αετός περιέρχεται όλη την οικουμένη κηρύττοντας
τον λόγο του Θεού και βαπτίζοντας όσους πίστευαν. Σ’ αυτόν τον
Απόστολο βλέπει κανείς πράγματα θαυμαστά και εξαίσια που
ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη δύναμη· γι’ αυτό δίκαιο είχε ο θείος
Χρυσόστομος να αναφωνήσει σε μια ομιλία του: «ούτε θα γεννηθεί
άλλος Παύλος». Οι αγώνες και οι κόποι του για το Ευαγγέλιο
ξεπερνούν κάθε διάνοια· οι κίνδυνοι, οι θλίψεις, οι στενοχώριες και
οι λοιπές κακοπάθειές του είναι απερίγραπτες.
Ακούσατε, αγαπητοί μου, με λίγα λόγια τα κατορθώματα των
πρωτοκορυφαίων Αποστόλων. Πώς μπόρεσαν να επιτελέσουν τέτοια
σημεία και τέρατα; Με ποιο μέσο; Με την πίστη. Όλα όσα θαυμαστά
και έξαίσια έκαναν οι άγιοι Απόστολοι και όλοι οι Άγιοι, τα έκαναν
με την πίστη.
Αυτή είναι η πίστη των Αγίων, αλλά ποια είναι η πίστη ημών των
Χριστιανών σήμερα;
Τι βλέπω, τι ακούω στους αγράμματους, τους χωρικούς, τους
βοσκούς; Βλασφημίες, αισχρολογίες, κλοπές. Τι βλέπω στους
πλούσιους, στους εμπόρους; Πλεονεξίες, αρπαγές, φιλαργυρία. Τι
βλέπω στους άρχοντες; Εγωϊσμό, έπαρση, κολακείες, δολιότητες,
υπουλότητες. Σε όλους, και στον λαό και στον κλήρο, βλέπει κανείς
αμέλεια, ραθυμία, διαφθορά, παραλυσία. Και έπειτα περιμένουμε
προκοπή, περιμένουμε να πάψουν οι πόλεμοι, οι θλίψεις, οι
δυστυχίες. Το είπα, το λέω και θα το λέω· τότε θα πάψουν τα δεινά
μας, όταν μετανοήσουμε, όταν γίνουμε ευσεβείς.
Να μη πλανιόμαστε, αγαπητοί. Η απόφαση κατά των αμαρτωλών
δόθηκε από τον Θεό: «Αν φυλάξετε τις εντολές μου, θα φάτε τα
αγαθά της γης, αν όχι, θα σας φάει το μαχαίρι». «Φυλάγει ο Κύριος
αυτούς που τον αγαπούν, και όλους τους αμαρτωλούς θα τους
εξολοθρεύσει».
10
Για να μη χαθούμε κι εμείς μαζί με τους αμαρτωλούς, ας
προσπέσουμε στον Θεό και ουράνιο Πατέρα με μετάνοια και
δάκρυα και ας τον ικετεύσουμε να μας ευσπλαχνιστεί.
Πανάγαθε, φιλάνθρωπε, πανοικτίρμον, πολυέλεε και πολυεύσπλαχνε
Κύριε· Εσύ που για μας τους ανθρώπους και για τη σωτηρία μας
έγινες άνθρωπος όμοιος μ’ εμάς εκτός αμαρτίας, για να μας
ελευθερώσεις από την αμαρτία και να μας οδηγήσεις στον Θεό και
Πατέρα, με τις πρεσβείες της υπερευλογημένης Δεσποίνης και
Θεοτόκου Μαρίας, των Αγίων Πάντων και εξαιρέτως των
πρωτοκορυφαίων σου Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, ελέησε,
φώτισε και σώσε μας. Αμήν.
Από παλιό χειρόγραφο του Γέροντα Φιλοθέου Ζερβάκου των ετών
1920-30.
Πηγή: Περιοδικό “Όσιος Φιλόθεος της Πάρου”
29, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σελ. 30, άρθρο
«Εις την εορτήν των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων
Πέτρου και Παύλου» (αποσπάσματα).
www.koinoniaorthodoxias.org
