Χτίστηκε επί δημαρχίας Δημ. Μουτσοπούλου κατά τα έτη 1868-75 στα θεμέλια του παλαιού ναού της Μονής του Αγίου Σπυρίδωνος (11ο/12ο αι.). Η Μονή είχε το προσωνύμιο «του Δράκου» και ο εκάστοτε ηγούμενός της χαρακτηριζόταν ως «Σπυριδωνίτης».
Η Μονή του Αγίου Σπυρίδωνος ήταν πλούσιο μοναστήρι, οχυρωμένο για το φόβο των πειρατών (καστρομονάστηρο). Το 1835 ορκίστηκαν στον ναό του Αγίου Σπυρίδωνα οι πρώτες Δημοτικές Αρχές του Πειραιά. Όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του Κράτους ο Μιαούλης θέλησε να χτίσει σπίτι κοντά στη θάλασσα. Το μόνο σημείο στον Πειραιά που δεν είχε έλη ήταν η περιοχή της Μονής. Οι εργολάβοι έβλεπαν στον ύπνο τους έναν μοναχό ο οποίος τους ρωτούσε «γιατί του έκλειναν το σπίτι» και αρνούνταν να συνεχίσουν τις εργασίες, οπότε ο Μιαούλης αναγκάστηκε να χτίσει το σπίτι μόνος του. Λίγο πριν τελειώσει, πολλοί Πειραιώτες, είδαν στον ύπνο τους το μοναχό ο οποίος τους προειδοποιούσε ότι ο ιδιοκτήτης του δεν θα προλάβει να κατοικήσει σ’ αυτό. Ο Μιαούλης πέθανε στις 11 Ιουνίου 1835 και δεν πρόλαβε να κατοικήσει στο σπίτι. Η οδός Αγ. Σπυρίδωνος ήταν γνωστή παλιά ως «γιαχνί σοκάκι» από τα πολλά οινομαγειρεία
Η Μονή του Αγίου Σπυρίδωνος ήταν πλούσιο μοναστήρι, οχυρωμένο για το φόβο των πειρατών (καστρομονάστηρο). Το 1835 ορκίστηκαν στον ναό του Αγίου Σπυρίδωνα οι πρώτες Δημοτικές Αρχές του Πειραιά. Όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του Κράτους ο Μιαούλης θέλησε να χτίσει σπίτι κοντά στη θάλασσα. Το μόνο σημείο στον Πειραιά που δεν είχε έλη ήταν η περιοχή της Μονής. Οι εργολάβοι έβλεπαν στον ύπνο τους έναν μοναχό ο οποίος τους ρωτούσε «γιατί του έκλειναν το σπίτι» και αρνούνταν να συνεχίσουν τις εργασίες, οπότε ο Μιαούλης αναγκάστηκε να χτίσει το σπίτι μόνος του. Λίγο πριν τελειώσει, πολλοί Πειραιώτες, είδαν στον ύπνο τους το μοναχό ο οποίος τους προειδοποιούσε ότι ο ιδιοκτήτης του δεν θα προλάβει να κατοικήσει σ’ αυτό. Ο Μιαούλης πέθανε στις 11 Ιουνίου 1835 και δεν πρόλαβε να κατοικήσει στο σπίτι. Η οδός Αγ. Σπυρίδωνος ήταν γνωστή παλιά ως «γιαχνί σοκάκι» από τα πολλά οινομαγειρεία
